«Δεν θα βρέξει τους έλεγα! Όλα θα πάνε καλά!! Είναι για καλό σκοπό! Το έχω δει ότι θα είναι ξαστεριά! Πιστέψτε το!» … «Μακάρι ..» μου έλεγαν δύσπιστα … και συνέχιζαν … «μήπως να βάλουμε ομπρέλες;» … Και εκεί είναι η λεπτή διαφορά και η ευαίσθητη ισορροπία που υπάρχει σε όλα όσα διέπουν τον κόσμο μας.

Η Πίστη σε έναν Σκοπό, σε ένα Όνειρο, σε ένα Όραμα, ή υπάρχει ή δεν υπάρχει … Για να γίνει πραγματικότητα, δεν υπάρχει ενδιάμεση, γκρίζα σκέψη: «μπορεί να γίνει αν … ξεπεράσουμε τα εμπόδια … αν προβλέψουμε για όλα τα σενάρια» …
Υπάρχουν όμως αρκετές ισορροπίες που χρειάζεται να τηρούνται ώστε να γίνει πραγματικότητα το όνειρό μας ή η επιθυμία μας. Το καλό νέο είναι, ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε την διαχείριση των ισορροπιών αυτών, μέσα από την δύναμη της σκέψης μας. Αν και πολύ ανθρώπινο, όταν η ισορροπία αρχίσει να χάνεται, η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας και σημαίνει ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο των σκέψεών μας και κατά συνέπεια των συναισθημάτων μας …

Η ισορροπία μεταξύ του «προσελκύω – κυνηγάω»

Κάνω η ίδια τη δική μου προσπάθεια (προσέλκυση) για πραγματοποίησή μέχρι ενός σημείου, πέραν του οποίου αρχίζω να χάνω πολύ ενέργεια (κυνήγι), να εξαντλώ τις δυνάμεις μου και η υπόθεσή μου να μην βρίσκεται πλέον στον έλεγχο μου. Χρειάζεται να είμαι πολύ συνειδητή, στο «εδώ και τώρα» για να διακρίνω αν έχω φτάσει στο οριακό αυτό σημείο.

Το μάθημα αυτό το έμαθα καλά, μέσα από την δική μου Οδύσσεια πέντε χρόνων. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να πάρω μετάθεση σε μια άλλη πόλη, τόσο που έφτασα μέχρι και στα δικαστήρια και που αν και κέρδισα τις δίκες … πάλι τίποτα δεν έγινε, κινδύνεψα μάλιστα να χάσω και την θέση μου. Ώσπου πέντε χρόνια αργότερα, μου ήρθε ‘έμπνευση’ και ‘μετατόπιση’ της οπτικής μου γωνίας και απέσυρα την δικαστική απόφαση, όπως και το αίτημά μου. Με άλλα λόγια, χαλάρωσα … έπαψα να «απαιτώ». Τον αμέσως επόμενο χρόνο η κυβέρνηση προχώρησε σε συγχωνεύσεις σε ολόκληρη τη χώρα και μέσα σε αυτές, συγχωνεύτηκε και το ίδρυμα στο οποίο άνηκα, οπότε μεταφέρθηκα άμεσα εκεί που ήθελα τόσα χρόνια, αλλά με τρόπο … ‘φυσικό’ και πολύ πέρα της φαντασίας μου.

Η ισορροπία του να «ζητάω βοήθεια, αλλά συγχρόνως να πιστεύω ότι έχει γίνει»

Αν φτάσω στο σημείο να θυμηθώ ότι έχω την Ελεύθερη Βούληση να ζητήσω βοήθεια προσευχόμενη σε Ανώτερη από εμένα, Δύναμη, τότε για να εισακουστεί η προσευχή μου χρειάζεται να πιστεύω ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί, ακόμα και αν αρχικά ζήτησα βοήθεια επειδή ακριβώς δεν την έβλεπα να έχει πραγματοποιηθεί! Είναι μια έντονη αντίθεση και μια εύθραυστη ισορροπία. Για αυτό, το πρώτο και απαραίτητο στάδιο της προσευχής που εισακούεται, είναι να μπω σε κατάσταση «μέθεξης» (μέθεξη= συμμετοχή, ταύτιση, Μπαμπινιώτης).

Για να έρθει Φως σε έναν χώρο, χρειάζεται πρώτα από όλα, εγώ η ίδια που επικαλούμαι το Φως, να γίνω ‘Φως’. Με άλλα λόγια, να βρεθώ σε κατάσταση συγκέντρωσης στην αναπνοή μου και να οραματίζομαι ότι το ζήτημά μου έχει ήδη λυθεί. Το πιστεύω και το βλέπω σαν να γίνεται ΤΩΡΑ, μέχρι και στο τελευταίο μου κύτταρο.

Και γιατί να το κάνω αυτό; Πιο απλό δεν είναι απλώς να πω έστω από μέσα μου … «Σε παρακαλώ Θεέ μου να περάσω το τελευταίο μου μάθημα;» και να περιμένω αποτέλεσμα … Όχι και μάλιστα προς απογοήτευσή μου, δεν θα περάσω το μάθημα … και καθώς η μία μετά την άλλη, οι προσευχές μου δεν εισακούονται, ολοένα και περισσότερο χάνω την Πίστη μου, και ολοένα και περισσότερο κάνω αυτό ακριβώς που με απομακρύνει από την λύση … Αρχίζω να αναλαμβάνω δράση και να παλεύω πέρα από τις δυνάμεις μου, για να ελέγξω και να προδιαγράψω την έκβαση.  Χάνω χρόνο και φτιάχνω σκονάκια ή ψάχνω ώρες ατέλειωτες, να βρω τον καθηγητή του μαθήματος για να τον παρακαλέσω να με περάσει, αντί να κάνω μια συνειδητή προσπάθεια να μελετήσω και να μάθω με όρεξη το τελευταίο μου μάθημα και να οραματιστώ, να νιώσω το συναίσθημα της επιτυχίας όταν δω τον εξαιρετικό βαθμό μου.

Ο γεωργός που χρησιμοποιεί το άροτρο και οργώνει το χωράφι του στάζοντας από τον ιδρώτα, αλλά προσηλωμένος και πιστός στο όνειρο μιας πλούσιας εσοδείας, προσεύχεται μέσα από την εργασία του και πάντα εισακούεται.

Η ισορροπία μεταξύ «της μάκρο και της μίκρο διαχείρισης της ζωής μου»

Προσωπικά, όταν αρχίζω και ασχολούμαι και προγραμματίζω και την μικρότερη και τελευταία λεπτομέρεια της υλοποίησης του ονείρου μου, αρχίζω και αγχώνομαι και οι ώμοι μου βαραίνουν. Μπαίνω σε φαύλους εσωτερικούς διαλόγους με το αδηφάγο Εγώ μου, που θέλει να διαφεντεύει όλες μου τις υποθέσεις λες και μπορεί να προβλέψει, να ξέρει όλα τα σενάρια , να έχει τον έλεγχο … ενώ … ξεχνάω ότι πριν από λίγο ζήτησα βοήθεια! Χωρίς να συνειδητοποιώ τι κάνω λόγω άγχους, αποφασίζω, πάλι αυταρχικά, ότι η βοήθεια θα μου έρθει με συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα … όπως εγώ την θέλω και όπως εγώ θεωρώ ότι πρέπει να γίνει … «Θεέ μου, κάνε τον γιο μου ευτυχισμένο … κάνε να φύγει αυτή η γυναίκα από δίπλα του!! Δεν του κάνει καλό! Και μάλιστα, κάνε να έχει φύγει μέχρι το τέλος της εβδομάδας!». Ασκώ έτσι ‘μικρο-διαχείριση’ του κόσμου μου …

Έχω καταλάβει τελευταία, ότι η ζωή γίνεται πιο εύκολη αν αφήσω τα χαλινάρια … Αν κάτσω λίγο πιο χαλαρά πάνω στο ‘άλογο’. Αν έπαυα να βρίσκομαι, εγώ η ίδια στην μέση με τις ενοχικές και φοβικές μου σκέψεις, αυτό που επιθυμώ, θα είχε ήδη γίνει! «Ακολουθείστε την Βασιλική Οδό. Σταματήστε τα σκαψίματα!», μας υπενθυμίζει αντίστοιχα, μια σοφή Δασκάλα μου.

Η ισορροπία μεταξύ «της δράσης και της αντίδρασης»

Νόμος της απλής φυσικής: Κάθε δράση προκαλεί μια αντίδραση! Κάποιες φορές ξεχνάω αυτόν τον νόμο και ξαφνιάζομαι όταν ενώ πιστεύω ότι υπηρετώ έναν κοινωνικό σκοπό, έρχομαι αντιμέτωπη με αντίσταση. «Μα πώς είναι δυνατόν, σκέφτομαι, να μην καταλαβαίνουν ότι αυτό θα βελτιώσει την κατάσταση για όλους μας;». Εδώ σε αυτό το σημείο χρειάζεται υπομονή και Πίστη στο όνειρό μας, παρά τις φαινομενικές αντιδράσεις. Μπορεί να μην γίνει ακριβώς όταν το υπολόγιζα ή με τον τρόπο που το υπολόγιζα, αλλά αργά ή γρήγορα όταν το κίνητρο είναι για το μακροχρόνιο καλό όλων, θα πραγματοποιηθεί! Πάντα!! «Εάν έχετε πίστιν σαν το (μικρό) σπόρο του σιναπιού, θα μπορούσατε να πείτε στο βουνὸ αυτό, πήγαινε από εδώ εκεί, και θα μετακινιόταν» (Ματθ. ιζ’, 17-20).

Η ισορροπία του να «ζω την στιγμή, αλλά και να διατηρώ μια κατεύθυνση της πορείας μου»

Για να προλάβω τους αναγνώστες που έχουν ανακαλύψει πόσο σημαντικό είναι να ζούμε στο ΠΑΡΟΝ, ο κίνδυνος που κρύβεται από το να εξασκώ οραματισμό, είναι ότι μπορεί να αρχίσω να ‘ζω’ κυρίως στο μέλλον. Οπότε, όπως σε όλες μου τις εκφάνσεις, η οδηγία που ακολουθώ είναι να διατηρώ μια υγιή ισορροπία. Πέντε λεπτά την ημέρα είναι αρκετά, για μια καθημερινή, πρακτική νοερής απεικόνισης. Η υπερβολή εξάλλου θα μπορούσε να με κατευθύνει προς μια άλλη ανισορροπία, (της “προσελκύω-κυνηγάω”, όπως συζητήθηκε παραπάνω).

Η αντιστοιχία των σκέψεών μου, με τις πράξεις και τα λόγια μου

Δεν μπορώ να οραματίζομαι ότι έχω οικονομική άνεση και συγχρόνως να επισκέπτομαι δύο με τρία σούπερ μάρκετ για να βρω τις καλύτερες προσφορές ή να περιμένω τις εκπτώσεις για να πάρω καινούργια ρούχα. Δεν μπορώ να εύχομαι σε ένα αγαπημένο μου άνθρωπο να έχει «υγεία» και να ζήσει «Χρόνια Πολλά», αλλά συγχρόνως να φοβάμαι μήπως του συμβεί κάτι άσχημο! Για αυτό και αποφεύγω πλέον όσο μπορώ να λέω τις συνηθισμένες ευχές, γιατί έχω πιάσει τον εαυτό μου να τις χρησιμοποιώ μηχανικά, χωρίς την απαιτούμενη συγκέντρωση και προσήλωση σε μια εικόνα της υγείας του, απαλλαγμένη από τις υποσυνείδητες φοβίες μου. Απαλλαγμένη και από φράσεις που παλιά ασυνείδητα, ξεστόμιζα: «Στο εύχομαι, μακάρι …».

Σημάδια που μου δείχνουν ότι χρειάζεται να επιστρέψω σε ισορροπία:

Χάνω τον ύπνο μου, σκέφτομαι επαναλαμβανόμενα αρνητικά σενάρια για το μέλλον, κάνω ενέργειες χωρίς σημαντικό αποτέλεσμα ή με αρνητική έκβαση, χάνομαι στην λεπτομέρεια, με τάσεις τελειομανίας, κάνω σπασμωδικές κινήσεις και δεν μπορώ να προγραμματίσω την μέρα μου, ξεχνάω τακτικά, έχω έναν εκνευρισμό, χάνω την υπομονή μου εύκολα με τους άλλους, νομίζω ότι οι άλλοι πάνε να μου ‘επιτεθούν’ ή ότι δεν είναι με το μέρος μου, νιώθω ότι ‘παλεύω’, ότι δεν μου φτάνει ο χρόνος, δεν προλαβαίνω. Με δύο λέξεις, νιώθω «μοναξιά», «χωριστικότητα».

Πώς επιστρέφω γρήγορα σε ισορροπία; Πώς ‘φεύγω από την μέση’;

1. Πρώτα από όλα, με την ευγνωμοσύνη.
Αρχίζω να νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτά που έχω … δεν λέω απλώς «ευχαριστώ που έχω την υγεία μου» … αυτό είναι επιπόλαιο και μηχανικό. Αλλά νιώθω με λεπτομέρεια. Κάθε μέρα!! Συνειδητοποιώ αυτά που έχω, τα γράφω σε ένα τετράδιο ειδικά για τον σκοπό αυτόν. Πώς να προσελκύσω την Ομορφιά της Ζωής, αν είμαι αδηφάγα και πρώτα από όλα δεν ‘βλέπω’ όσα ήδη έχω;

2. Συνειδητή αναπνοή.
Σταματάω την μικρο-διαχείριση του κόσμου μου και την όποια ασχολία και κάνω πέντε συνειδητές αναπνοές. Παρακολουθώ για λίγο, μόνο την αναπνοή μου: εισπνοή, εκπνοή.

3. Χαλαρώνω τακτικά το σώμα μου με την γυμναστική. Η σωματική άσκηση είναι ευεργετική και ησυχάζει το άγρυπνο νου μου. Αν δεν μπορώ να αθληθώ κάποια συγκεκριμένη στιγμή, θυμάμαι τουλάχιστον, να χαλαρώσω τη στάση του σώματος και αντί να κάθομαι στην άκρη της καρέκλας μου με αγωνία, να βουλιάξω προς τα πίσω παίρνοντας συγχρόνως μια βαθιά ανάσα και λέγοντας: «αφήνω τον έλεγχο, μέχρι εδώ μπορώ».

4. Σιωπή. Στρέφω το βλέμμα μου προς τα μέσα.
α/ Προσπαθώ να ταρακουνήσω τις πεποιθήσεις που έχουν σκληρύνει μέσα μου … Τα ‘πιστεύω’ που έχουν δημιουργηθεί από εμπειρίες για τις οποίες εγώ επέλεξα να κρατήσω τα άσχημα συναισθήματα, τις άσχημες αναμνήσεις, χάνοντας όμως έτσι, το μάθημα. Εξετάζω λοιπόν, μία μία τις πιο οδυνηρές μου εμπειρίες, μήπως και εντοπίσω το μάθημα … γιατί πάντα υπάρχει μάθημα! Και αυτό δεν είναι της μορφής αφορισμών, όπως … «δεν θα ξανασυνεργαστώ ποτέ με γυναίκες» ή «δεν θα ξαναπαντρευτώ ποτέ», αλλά κάτι πιο δύσκολο για μένα, όπως … «θα χρειαστεί να μάθω να ακούω περισσότερο τις ανάγκες του άλλου», ή «θα χρειαστεί να αφιερώνω λιγότερο χρόνο στην εργασία μου και περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους που αγαπώ». (Σχετικό άρθρο εδώ στο blog: «Χρυσή Σιωπή»).
β/ Παύω τον προγραμματισμό του μέλλοντος με βάση τις εγγραφές του παρελθόντος μου… Πολλές φορές αν κάποιος μου έχει πει ψέματα μία ή δύο φορές και τον συναντήσω μία τρίτη φορά, πριν ακόμα μπω στο γραφείο του, τον έχω ήδη ‘προγραμματίσει’ στο να πει ψέματα … το περιμένω και φυσικά, έτσι και γίνεται … οπότε τότε λέω στον εαυτό μου επαινετικά … «Εμ!! Όπως το περίμενα έγινε … Αυτή τη φορά, όμως, δεν μου την έφερε!» και έτσι εγκαθιδρύω, ριζώνω, ένα πιστεύω για τον άνθρωπο αυτόν ότι είναι ψεύτης και δεν του δίνω το περιθώριο να αλλάξει. Τα ‘πιστεύω’ μου μπορεί να λειτουργήσουν όπως η πέτρα στα δόντια μου … που χρειάζεται να την σπάσω για να φύγει. Όπως λέει και το ρητό: «για να μάθεις μια νέα συμπεριφορά, πρώτα χρειάζεται να ξεμάθεις αυτήν την οποία θα αντικαταστήσεις».

Ας μην ξεχνάμε, ότι τα θαύματα εμφανίζονται στη ζωή μας με τρόπο φυσικό και με λίγη προσπάθεια … αν αυτό δεν ισχύει, τότε κάτι κάνουμε λάθος …

Σημείωση: Το προηγούμενο άρθρο εδώ στο blog, ίσως σας ενδιαφέρει γιατί συνδέεται με το παραπάνω.Έχει τίτλο: «Μια ζωή με νόημα».

Παρακάτω παραθέτω κάποιες πηγές, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν το εύρος των πηγών που έχω χρησιμοποιήσει, τα τελευταία δέκα χρόνια στην αναζήτησή μου της ικανότητάς μας να υλοποιούμε τα όνειρά μας. Ευτυχώς πλέον, τα παραπάνω δεν θεωρούνται ‘μεταφυσικές’ αντιλήψεις, αφού υπάρχουν πλήθος ερευνών που τις αποδεικνύουν με μεθόδους απολύτως επιστημονικές, αρκεί να θελήσει κανείς να ψάξει να τις βρει, γιατί προς στιγμή (με ελάχιστες λαμπερές εξαιρέσεις), ούτε στα Πανεπιστήμια μας, ούτε στα σχολεία μας διδάσκονται.

-Travis Bradberry & Jean Greaves, (2006), «Συναισθηματική Νοημοσύνη – το απλό βιβλίο», Εκδόσεις Κριτική.

-Tolle Eckhart, (2006), «Η δύναμη του Τώρα», Εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας.

-Dr. Bruce Lipton, (2008), «Η Βιολογία της Πεποίθησης, (Biology of Belief)», εκδόσεις Μπολερό.

– Δρ. Α.Μ. Τζωρτζάκη, (2016), «Ασκήσεις Πορείας», έκδοση της συγγραφέως.

– Ομιλία του Αστροφυσικού, Δρ. Μάνου Δανέζη: «Η σκέψη δημιουργεί ύλη» (2013), https://www.youtube.com/watch?v=lbYr3WCv7w0

-Ομιλία του Αστροφυσικού, Δρ. Μάνου Δανέζη: «Το παράξενο Μαθηματικό Σύμπαν» (2017), https://www.youtube.com/watch?v=2V_bsslQSbA

– Ομιλία Πέγκυς Χριστοφή, «Η προσευχή που εισακούεται», 3 Σεπτέμβρη 2017, του Ομίλου «ΦΑΡΟΣ-Βοήθεια στόν Ἄνθρωπο».

– Ομιλία Πέγκυς Χριστοφή, « Ιανουάριος-Απρίλιος 2018: Ειδικές Συνθήκες», 14 Ιανουαρίου 2018, του Ομίλου «ΦΑΡΟΣ-Βοήθεια στόν Ἄνθρωπο».

– Vision Quest training & ceremony: https://www.ancienthealingways.co.uk/

Αλεξία Μαίρη, (48). Το πιστεύω της: «να γίνει εκείνη η αλλαγή που θέλει να δει στον μικροκοσμό της», email: iris@artofjoy.gr

Παραμένοντας ως αρχάρια μαθητευόμενη στην τέχνη της υλοποίησης, αφιερώνω το άρθρο αυτό σε όσους έχουν χάσει την Πίστη στα Όνειρά τους …

Φωτογραφία: Porapak Apichodilok from Pexels https://www.pexels.com/photo/boy-child-clouds-kid-346796/