2 Σεπτεμβρίου 2019
Αγαπημένε συνταξιδιώτη,
Έχεις ποτέ παρατηρήσει πώς μόλις αποκοιμηθεί ένα μικρό παιδάκι, η κούκλα που έχει σφιχταγκαλιάσει, του πέφτει στο πάτωμα; Αχ, τι ωραία θα ήταν να κάναμε και εμείς το ίδιο με ότι έχουμε προσκόλληση!
Η Ινδία ήταν λοιπόν μαγική, πολύχρωμη και γεμάτη αντιθέσεις. Ειδικά την εποχή των μουσώνων, είναι η χώρα που η αέναη αλλαγή της πραγματικότητας είναι πιο ευδιάκριτη. Την μία ημέρα η γωνίτσα του παραπόταμου ήταν γεμάτη με σκουπίδια που επέπλεαν και την αμέσως επόμενη εβδομάδα, η επιφάνεια είχε γεμίσει με πλούσια πρασινάδα και πανέμορφα νούφαρα!
Τον περισσότερο καιρό της διαμονής μου, με φιλοξενούσαν σε ένα δωμάτιο στον 11ο όροφο του ashram της παγκοσμίου γνωστής για το φιλανθρωπικό της έργο, Amma (Άμμα), που βρισκόταν πολύ κοντά στο Πανεπιστήμιο, όπου δίδασκα. Εκεί μέσα λοιπόν, βρήκαν την ευκαιρία να επιπλεύσουν και τα δικά μου εσωτερικά ‘σκουπίδια’ και ‘πανέμορφα νούφαρα’. Tο πιο δυνατό συναίσθημα που πηγαινοερχόταν μέσα μου, ειδικά τα βράδια, ήταν το συναίσθημα της ‘προσκόλλησης’. Προσκόλληση σε αντικείμενα, ανεκπλήρωτα όνειρα και ανθρώπους.
Η γλυκιά αίσθηση της απελευθέρωσης είναι, όπως είπε η Άμμα σε μία από τις διδασκαλίες της, όπως ακριβώς το μικρό παιδί που μπαίνοντας σε βαθύ ύπνο, χαλαρώνει και αφήνει να του πέσει από τα χέρια το αγαπημένο του κουκλάκι. Ίσως λοιπόν, είναι βοηθητικό για εμάς, να ρίχνουμε μια ματιά μέσα μας πότε πότε, για να παρατηρήσουμε τι είναι αυτό που δεσμεύει τη σκέψη μας τον τελευταίο καιρό;
Σου εύχομαι ήσυχες να είναι οι νύχτες σου τις πρώτες αυτές ημέρες του Σεπτεμβρίου.
Αλεξία