Έψαχνα για χαρούμενη μουσική όσο μαγείρευα κάτι εορταστικό και μου βγήκε αυτή εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=wWEP4qvcgrM
Ειδικά ο ήχος του Ukulele που περιείχε μου φάνηκε πολύ παιχνιδιάρικος. Ήταν πολύς καιρός τώρα που μια χαμηλόφωνη φωνούλα με προέτρεπε να βάλω πιο βιωματικά τη μουσική στη ζωή μου και εγώ αδιαφορούσα. Εκείνη τη μέρα όμως ένιωθα ξεκούραστη και γενναία! Με είχαν πετάξει από χορωδία πριν από μερικά χρόνια, οπότε σκέφτηκα ότι ένα μουσικό όργανο ίσως να ήταν μια πιο ασφαλής επιλογή. Φανταζόμουν και τις καλοκαιρινές παρέες γύρω από μια φωτιά … «Τέλεια», σκέφτηκα! Είχα κάνει μαθήματα ακορντεόν για δύο χρόνια στο δημοτικό, κατά τα άλλα δεν ήξερα να διαβάζω μουσική. «Πόσο δύσκολο να είναι;», αναρωτήθηκα. «Δεν έχω αρκετά στο κεφάλι μου;», συνέχισα τον εσωτερικό διάλογο. Αλλά το άκουσμα της χαρούμενης μουσικής επέμενε, τόσο που στο τέλος είχε κολλήσει στο κεφάλι μου και βούιζε, σαν μέλισσα που βρήκε μέλι.
Όταν παρέλαβα το Ukulele η χαρά μου ήταν ανείπωτη! Σαν μικρό παιδί έκανα. Γρατζουνώντας για πρώτη φορά τις χορδές του, κατάλαβα ότι δεν θα ήταν και τόσο εύκολο, γιατί η εργασία μου είναι κυρίως πνευματική και όχι χειρωνακτική, οπότε ο συγχρονισμός των χεριών μου με το τι διαβάζω στο χαρτί (να θυμάμαι τις νότες), να τηρώ το χρόνο και όλα τα άλλα που χρειάζεται να κάνει κάποιος που παίζει ένα μουσικό όργανο είναι πολύ έξω από την καθημερινή μου ρουτίνα και φύση μου. Σκέφτηκα ότι τουλάχιστον δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο το να μαθαίνεις ιστιοσανίδα και να είσαι μόνη σου στη μέση του ωκεανού, που ήταν μια άλλη ενασχόληση που αποφάσισα να κάνω για παρόμοιο τελικά λόγο.
Για μένα, ο σκοπός τού να μαθαίνω κάτι καινούργιο που «δεν είναι όμως στη φύση μου» ή που για να είμαι πιο ειλικρινής «έχω τη βαθιά πεποίθηση ότι δεν είναι στη φύση μου», όχι μόνο προσθέτει ζωντάνια στη ζωή μου, αλλά ακόμα και αν δε γίνω αυθεντία στο αντικείμενο, μου δίνει έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Ήδη από το 1949 ο νευρο-επιστήμονας Ντόναλντ Χέμπ, είχε αποδείξει ότι μαθαίνοντας κάτι καινούργιο είναι σαν να ανάβει μια νέα σειρά από λαμπάκια στα άδυτα του εγκεφάλου μας. Μάλιστα, όσο πιο ψηλός ο βαθμός δυσκολίας τόσο πιο πολλές «σειρές από λαμπάκια» ανάβουν και με περισσότερη λάμψη, αυξάνοντας παράλληλα και τις διασυνδέσεις των νευρώνων μεταξύ τους. Και αυτό ανεξαρτήτως ηλικίας …
Εξάλλου, η νέα ενασχόληση μπορεί και αποτελεί ενδιαφέρον θέμα συζήτησης. Αλλά το σημαντικότερο∙ με βοηθάει να γνωρίσω τον εαυτό μου – τα όρια της φωτεινής αλλά και της σκοτεινής πλευράς μου – σε επίπεδο πολύ βαθύτερο από το αν δω μια ταινία στο σινεμά ή αν πιώ καφέ με φίλους.
Αλεξία Μαίρη, (47). Το πιστεύω της: «να ακολουθούμε πάντα την καρδιά μας». email: iris@artofjoy.gr