Δούλευα και το Σαββατοκύριακο και γενικά πολλές ώρες και δεν ήταν ότι δεν μου έφτανε ο ύπνος … Κάτι άλλο ήταν αυτό που με ζόριζε. Είχα αρχίσει να νιώθω κορεσμό.

Πείθω λοιπόν τον εαυτό μου να αποδράσει από την πόλη, έστω για μία με δύο ωρίτσες. Δεν ήταν και τόσο εύκολο! Η πράξη της απόδρασης ερχόταν ενάντια σε κάθε λογική να αφήσω πίσω ότι είχα να κάνω, με ενοχές αλλά και με φόβο να βρεθώ μόνη μου, παρέα με τον εαυτό μου.

Φτάνω στον προορισμό μου και μια και ήταν ημέρα εβδομάδας δεν υπήρχε ψυχή, οπότε βολεύομαι στην εξωτερική γωνία και έτσι είχα θέα όλο το Ηράκλειο! Πόσο μικρά φαινόντουσαν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα … ούτε καν και αισθάνθηκα για λίγο και η ίδια ένα μυρμήγκι, τόσο δα! Και η ζωή μου και οι προβληματισμοί μου και οι κτήσεις μου και η ύπαρξή μου ολόκληρη έγινε τόση δα! … «μυρμηγκένια» …
Κάθισα λίγο με τη σκέψη της σμίκρυνσης και με σκέπασε μια θλίψη. Ίσως να πέρασαν δευτερόλεπτα μόνο, όταν άρχισα να νιώθω μεγέθυνση, σαν να μεταμορφωνόμουν σε ένα μεγάλο γεράκι που πετάει πάνω από πλαγιά. Η ποιότητα της σκέψης μου άλλαξε. Ένιωσα ελευθερία, το μυαλό μου να ξεθολώνει, η λίστα με τις δουλειές, αστεία, οι προκλήσεις μου εύκολα υπερβατές και ο φόβος της μοναξιάς, ανύπαρκτος. Τι πιο ωραία παρέα τελικά από τον ίδιο μου τον εαυτό; Ούτε μου γκρινιάζει, ούτε μου μουτρώνει. Εγώ και αυτός, θέλουμε τα ίδια πράγματα!

Λυπήθηκα που τελείωσε ο χρόνος μου. Χρειαζόταν να επιστρέψω εγώ και ο εαυτός μου στην πόλη, για να φροντίσουμε τη μικρή … Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε σαν αστραπή. Η δουλειά που έβγαλα το απόγευμα εκείνο ήταν τετραπλάσια από αυτήν που έβγαζα συνήθως, γιατί είχα κέφι.

Ένιωθα χαρά και την ικανοποίηση ότι άκουσα επιτέλους την επιθυμία του εαυτού μου και του έδωσα ένα υπέροχο δώρο: έστω για λίγο είδα τη θέα της ζωής μου από ψηλά!

Αλεξία Μαίρη, (47). Το πιστεύω της: «να γίνει εκείνη η αλλαγή που θέλει να δει στον μικροκοσμό της». email: iris@artofjoy.gr