Από μικρή αγαπούσα πολύ τα ζώα και ειδικά τα σκυλιά! Τα θεωρώ πολύ καλούς φίλους και συναισθηματικά όντα όπως και οι άνθρωποι- ίσως και περισσότερο! Ωστόσο, κάποιες φορές τα αδέσποτα με φοβίζουν, γιατί δεν ξέρω ποιες μπορεί να είναι οι προθέσεις και οι αντιδράσεις τους. Βέβαια, όπως πολύ σωστά μάλλον ισχυρίζονται κάποιοι, τα αδέσποτα είναι πιο ακίνδυνα, γιατί σε αντίθεση με τα κατοικίδια, δεν έχουν να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν κάτι, οπότε δε γίνονται τόσο επιθετικά! Στη γειτονιά μου υπάρχουν κάποια αδεσποτάκια, όπως τα ονομάζω χαϊδευτικά. Παλαιότερα, κάποιες φορές με φόβιζε η παρουσία τους, παρόλο που ποτέ δεν είχαν εκδηλώσει επιθετικότητα. Τους τελευταίους όμως μήνες, δύο ειδικά αδέσποτοι φίλοι με έχουν διδάξει πράγματα!!
Το ένα αδεσποτάκι από τα δύο, καφετί με άσπρες λεπτομέρειες στα άκρα, είναι τόσο όμορφο και γλυκό αλλά είναι χτυπημένο στο ποδαράκι του και γενικά δεν αντιδρά ιδιαίτερα στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Δείχνει πάντα άτονο και κουρασμένο. Λιάζεται με τις ώρες στα πεζοδρόμια ή και στη μέση του δρόμου και ακόμα κι όταν περνάει αμάξι, δεν δραστηριοποιείται. Ακόμα κι όταν τους δίνω φαγητό, όπως συνηθίζω όταν έχει κάτι περισσέψει, δε δείχνει καμία χαρά σε αντίθεση με τον μαυρούλη φίλο του. Ο μαυρούλης, παρόλο που δεν του αφήνει πάντα φαγητό- γιατί ως ζωντανό κι αυτό διέπεται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και από την έμφυτη λαιμαργία που έχουν τα σκυλιά, όταν είναι υγιή- είναι πολύ καλός φίλος του! Παίζουν μαζί, κάνουν βόλτες, τεντώνονται και γενικά περνούν πολύ και γόνιμο χρόνο μαζί. Πραγματικά, νιώθεις ότι το ένα νοιάζεται πολύ το άλλο και ότι αλληλοπροστατεύονται. Τα σκυλάκια αυτά πολύ με έχουν συγκινήσει και μάλιστα αποκορύφωμα ήταν ένα βράδυ που γύρισα και τα είδα ξαφνικά μπροστά μου κουλουριασμένα στο χαλάκι της πολυκατοικίας. Τότε ένιωσα την ανάγκη τους για φροντίδα και τρυφερότητα! Ήταν μαζί, δυο καλοί φίλοι που δε χωρίζουν ποτέ.
Το αίσθημα φροντίδας που έχω καλλιεργήσει απέναντί τους μου έχει δημιουργήσει πολλά και θετικά συναισθήματα! Σίγουρα τα ζώα θέλουν προσοχή ειδικά όταν είναι άγνωστα και δεν ξέρεις τις διαθέσεις τους αλλά καλό είναι να τα αγαπάμε και να τα φροντίζουμε όσο μπορούμε, γιατί δεν μπορούν να μας ζητήσουν ξεκάθαρα τη βοήθειά μας. Εξάλλου, όλοι έχουμε δει κατά καιρούς αδεσποτάκια, τα οποία ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κόκκαλο ή ψάχνουν τροφή σε σακούλες με αποφάγια και βρομιές!!
Ας ευαισθητοποιηθούμε, λοιπόν, και πέρα από την αναμφισβήτητη βοήθεια που θα τους δώσουμε, η ανταμοιβή μας θα είναι τα υπέροχα συναισθήματα που θα αποκομίσουμε μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά, αντικρίζοντας τα υγρά και γεμάτα συναισθήματα ευγνωμοσύνης μάτια τους!! Γιατί τα αδεσποτάκια είναι φίλοι μας και έχουν ψυχή!!!

ΠΑΜΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΑ. Χα Χα Χα!

Στέλλα Μανδαλάκη, (30). Εκπαιδευτικός. Το μότο της είναι: «Η ζωή είναι ωραία!».