Πολλές φορές θα ήθελα να πατήσω ένα κουμπί και ως δια μαγείας να γυρίσω το χρόνο πίσω. Αλήθεια όχι για πολύ, μiα στιγμή μόνο, μια στιγμή για να τα αλλάξω όλα. Να τα φτιάξω όπως θέλω εγώ, κομμάτι κομμάτι, μέχρι να πάρω μια ανάσα και να πω “εδώ είμαστε, όλα είναι τέλεια”.

Τελειότητα, μiα λέξη, χιλιάδες προσπάθειες, για να τη φτάσω και εκεί που νόμιζα ότι ήμουν κοντά,  μου έδινε μια σπρωξιά και έφτανα πάλι στον πάτο. Το τέλειο δεν είναι εύκολο και όχι, δεν εννοώ ότι  είναι δύσκολο να το φτάσεις, πραγματικά, πίστεψε με δεν θα το φτάσεις ποτέ. Το απόλυτο δεν είναι απλό πρόβλημα δεν είναι κάτι που ξυπνάς ένα πρωί με όρεξη και λες στον εαυτό σου σήμερα δεν με νοιάζει αν θα κάνω λάθη, δεν με νοιάζει  τι θα πουν οι άλλοι για μένα, σήμερα θα δεχτώ τον εαυτό μου έτσι όπως ακριβώς είναι. Η συνήθεια του τέλειου είναι μάστιγα, είναι εθισμός, είναι κάτι που μάλλον δεν θεωρείς και τόσο κακό. Πραγματικά τώρα είσαι άνθρωπος και το έχεις στο αίμα σου να  θες να φτάσεις στο απόλυτο. Δεν είναι κάτι το παράλογο ούτε και το αφύσικο αλλά πολύ δύσκολo, για να συνειδητοποιήσεις  ότι δεν υπάρχει. Και από εκεί ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος: η τέλεια εικόνα μου, το τέλειο σπίτι μου, το τέλειο αμάξι μου, η τέλεια οικογένεια μου και γενικά η απόλυτα ευτυχισμένη ζωή μου. Αυτή, λοιπόν, την εικόνα είχα πλάσει και εγώ  μία  περίοδο στη ζωή μου.

Το κακό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι δεν το αντιλαμβάνεσαι με τη πρώτη και το χειρότερο είναι ότι  μπορεί να μην το αντιληφθείς ποτέ. Έτσι, περνάς τη ζωή σου με ένα μόνιμο άγχος μήπως τελικά δεν έκανες κάτι σωστά. Σε εκείνη, λοιπόν, τη φάση δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνο να κάνω αυτό που πρέπει με τον  καλύτερο δυνατό τρόπο. Και  εδώ που τα λέμε αυτό δεν ακούγεται και τόσο λάθος αλλά όταν μια κατάσταση φτάνει στην υπερβολή, παίρνουν άλλη τροπή τα πράγματα.

Εκεί, λοιπόν, που πίστευα πως όλα πάνε μια χαρά, ένα γεγονός με έκανε να αλλάξω τελείως άποψη πάνω σε αυτό το θέμα. Ένα γεγονός που δυστυχώς πρέπει πρώτα να συμβεί και μετά καταλαβαίνεις πολλά για τη ζωή και δεν είναι άλλο από την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όσο και να θέλω να ελέγχω τις καταστάσεις, όσο και να θέλω να χειραγωγώ την ζωή μου, ξεχνούσα δύο πράγματα. Πρώτον, πως δεν περνάνε όλα από το χέρι μας και δεύτερον ότι έχανα πολύτιμο χρόνο με το να ψάχνω τι δεν πάει καλά και τι δεν μου αρέσει, ώστε να το αλλάξω.

Καθώς, λοιπόν, έβαλα τον εαυτό μου σε μια οθόνη και άρχισα να τον παρακολουθώ από μια άλλη οπτική, ως τηλεθεατής, είδα ένα εξαντλημένο πρόσωπο. Εξάντληση, έψαχνα καιρό να βρω τη γεύση που σου αφήνει το να θες όλα να κινούνται με την παραμικρή λεπτομέρεια και αυτή είναι η εξάντληση. Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα απελευθερωθώ από αυτήν την εμμονή μου με το τέλειο. Όλα από τότε έμοιαζαν πιο απλά, ο χρόνος έμοιαζε  πολύτιμος και περιέργως όλα έμοιαζαν πιο σωστά. Το να δεχτείς τον εαυτό σου δεν είναι εύκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο. Μπορεί να μην είμαι τέλεια και να μην κινούνται όλα σε τέλεια τροχιά  γύρω μου αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να είμαι ευτυχισμένη, να με αγαπάνε οι γύρω μου για αυτό που είμαι ακόμα και με τις ατέλειές μου. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι δεν με εμποδίζει πλέον να αγαπάω εγώ η ίδια τον εαυτό μου…

Δώρα Τασίου (22). To μότο της είναι “όταν ανακαλύψεις τη διαφορετικότητά σου, τότε θα αγαπήσεις τον εαυτό σου”.

Email: dwratas2@gmail.com