Πριν λίγες μέρες μου ήρθε μια τρελή ιδέα να δούμε το ηλιοβασίλεμα στην κορυφή του Φαλακρού, ένα βουνό στα 2.232 μ. που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου… και πού να ήξερα τι με περίμενε εκεί …

Ήταν Κυριακή 6/10 ώρα 16:51 φτάσαμε στο Φαλακρό μαζί με την έμπνευση μου. Η θερμοκρασία ήταν στους 11 βαθμούς Κελσίου. Δεν είχαμε προετοιμαστεί για τόσο κρύο αλλά παρόλα αυτά κατάφερα να της αλλάξω τη γνώμη και τελικά να ανέβουμε σε αυτό το ψηλό βουνό. Όταν το βλέπαμε μέσα από το αυτοκίνητο φαινόταν ότι ήταν πανύψηλο, ακατόρθωτο χωρίς τη σωστή προετοιμασία! Αλλά αυτή η μικρή σπίθα μέσα μας άναψε περισσότερο και τελικά κοιταχτήκαμε στα μάτια και είπαμε «ΝΑΙ» μπορούμε να το καταφέρουμε μαζί και να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα από εκεί πάνω ..

Τότε βγήκαμε έξω, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: “Ξεκινάμε!”. Είχε απίστευτο αέρα και κρύο. Νιώθαμε να διαπερνάει μέσα από τα δάχτυλα μας αυτός ο παγωμένος αέρας αλλά τίποτα δεν θα μας χώριζε.

Καθώς ανεβαίναμε, το επίπεδο δυσκολίας αυξανόταν, η καρδιά μας χτυπούσε ακόμη πιο δυνατά και ο αέρας γινόταν ακόμη πιο μοχθηρός. Μετά από 40 λεπτά φτάσαμε στην κορυφή του βουνού, η θέα που αντικρίσαμε ήταν μαγική. Είχαμε περίπου 1:15 μέχρι να δύσει ο ήλιος για να δούμε την ομορφιά του. Έκανε  απίστευτο κρύο και τότε αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι που ήταν εκεί παρατημένο για να ζεσταθούμε να απαλλαγούμε λίγο από το δυνατό και παγωμένο άνεμο … μπήκαμε μέσα, ήταν όλα σπασμένα, πεταμένα και ανακατεμένα, ένα χάος. Φτιάξαμε σε μια μικρή γωνιά ένα ξύλινο «καρεκλάκι» για να καθίσουμε, παίξαμε με τις πέτρες τρίλιζα, γελάσαμε και στο τέλος αγκαλιαστήκαμε για να ζεστάνουμε τα κορμιά μας….

Η ώρα πήγε 18.59 ήταν η ώρα της ομορφιάς! ήταν η ώρα της δημιουργίας της ημέρας, της φύσης, και της ζωής…

Βγήκαμε έξω. Είχε πανέμορφα σύννεφα και χρώματα. Τελικά η φύση μας χάρισε μια πανέμορφη στιγμή με όλα τα χρώματα της παλέτας της! Ένιωθες σαν να γινόταν κάτι μέσα στο στομάχι σου, αυτή η φυσική ομορφιά … ένιωθες ελευθερία εκεί πάνω, ο αέρας… τα χρώματα να αντικρίζονται πάνω στα πρόσωπα μας… η θέα της Φύσης …

Έκανα μια στροφή και ένιωσα το σώμα μου να ανατριχιάζει … σε μια στιγμή κοιταχτήκαμε … και αντίκρισα ένα χαμόγελο γεμάτο ζωή και αγάπη, τότε φώναξα δυνατά «Σ’ΑΓΑΠΑΩ». Τόσο δυνατά που να ακουστεί παντού σε κάθε κορυφή του βουνού. Ύστερα από κάτι δευτερόλεπτα άκουσα το δικό του, δυνατό, «σ’αγαπάω» … ανατρίχιασα και τότε σκέφτηκα … μπήκα μέσα στο μυαλό μου … για μια στιγμή χάθηκα από την πραγματικότητα. Άκουσα μια φωνούλα μέσα μου, μου ψιθύρισε ο Ανώτερος μου Εαυτός: «Είμαι ευτυχισμένη. Θέλω να κλάψω από υπερβολική ευτυχία και αγάπη. Είμαι χαρούμενη!». Σταμάτησε η ανάσα μου και ‘μού’ είπα: «Πώς … δεν ξέρω αν είναι ανθρωπίνως δυνατό, να αντέξει κάποιος τόση ευτυχία …».

… Και τότε σκέφτηκα … στην πραγματικότητα, τί χρειάζεται μια ψυχή για να είναι ευτυχισμένη; Τίποτα! Ούτε ρούχα, ούτε κινητά, ούτε σωστή προετοιμασία, ούτε αυτοκίνητα, ούτε σπίτια … τίποτε! Δεν έχουν σημασία αυτά στην ζωή μας δεν βρίσκεται η ευτυχία σε αυτά τα υλικά πράγματα, η ουσία της ζωής βρίσκεται στην αγάπη! Η Αγάπη για τον συνάνθρωπο μας, η αγάπη για την ζωή μας! Όπως στο παράδειγμα μου για να νιώσω το συναίσθημα της ευτυχίας χρειαζόταν ένα μέρος χωρίς τίποτα, απλά η Φύση και η παλέτα των χρωμάτων της, ήμουν στο μέρος που είμαι συνδεδεμένη σαν όν μαζί με την ψυχή που αγαπάω …

Η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα, μπορείς να την κλέψεις σε μια στιγμή της καθημερινότητας σου απλά να σταματήσεις το χρόνο και να σκεφτείς, όλα αυτά που κάνεις όλο το τρέξιμο, τόσοι άνθρωποι γύρω σου, έχουν ουσία; Είσαι ευτυχισμένος; Ένιωσες ποτέ το συναίσθημα της ευτυχίας;

Χριστίνα Παυλίδου (21), φοιτήτρια στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής στο Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο. Μία από τις αγαπημένες της φράσεις:

~ You don’t have a soul. You ARE a soul. You have a body ~ ♥

email: kristypavlidou1@gmail.com

Photo by Mariia Kamenska from Pexels