Έχοντας τελειώσει το πτυχίο πληροφορικής σε ΑΕΙ στη Ελλάδα αποφασίζω να φύγω στην Αγγλία για μεταπτυχιακό. Νέο περιβάλλον, άλλος τρόπος οργάνωσης και πολλές νέες εμπειρίες.
Σε ένα μάθημα JAVA (γλώσσα προγραμματισμού) σε προχωρημένο επίπεδο, χωρίς να έχω κάνει το αντίστοιχο εισαγωγικό, βρίσκομαι στη τάξη να παρακολουθώ και να μην καταλαβαίνω παρά λίγα πράγματα. Θα μου πείτε “Σιγά το δύσκολο, εμείς να δείτε πόσες φορές το έχουμε ζήσει”. Κι όμως όταν πληρώνεις ένα σημαντικό ποσό για να σπουδάσεις, σε ένα διαφορετικό σύστημα που μπορεί να σε απορρίψει, η σκέψη της αποτυχίας περνά από το μυαλό σου πιο έντονα.
Η διάλεξη τελειώνει και πάμε στο εργαστήριο. Εκεί κουτσά στραβά τα καταφέρνω μέχρι που το πρόγραμμα που έφτιαχνα δείχνει να διαμαρτύρεται. Ζητάω βοήθεια και μου συμπληρώνουν κάτι που έλειπε, μαθαίνοντας πως αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζω από το εισαγωγικό μάθημα. Δεύτερο καμπανάκι.
Την επόμενη μέρα τα πράγματα δυσκολεύουν και στο μάθημα και στο εργαστήριο. Απογοητευμένος γυρνάω στο δωμάτιό μου και κοιτάω επίμονα τον τοίχο. “Και τώρα τι κάνω; Πως θα κάνω την άσκηση έχοντας τόσα κενά;”. Ένα τσουνάμι αρνητικών συναισθημάτων με κατακλύζει.
Είναι όμως Παρασκευή και η βδομάδα τελείωσε. Μήπως να βγω λιγάκι να αλλάξω διάθεση; Ετοιμάζομαι και παίρνω σβάρνα όλα τα καφέ και pub που βρίσκονται στην πανεπιστημιούπολη μήπως βρω κανένα συμφοιτητή. Αρχή γαρ δεν έχω και πολλούς γνωστούς! Αφού λοιπόν πέρασα από παντού και δε βρήκα κανένα, νιώθω ότι δεν υπάρχει ελπίδα και το κενό και η απογοήτευση φουντώνουν μέσα μου. Σκύβω λοιπόν το κεφάλι και παίρνω το δρόμο της επιστροφής.
Και να! Βλέπω τον συγκάτοικό μου να έρχεται προς το μέρος μου μαζί με μια φίλη του:
– Τι κάνεις; με ρωτά.
– Απογοητεύτηκα από τα μαθήματα και είπα να βγω μήπως βρω παρέα να ξεσκάσω.
– Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας για ποτό;
Και τότε ένας κεραυνός έσκισε μέσα μου όλα τα αρνητικά συναισθήματα που είχαν φουντώσει. Η ελπίδα επανήλθε. Περιττό να πω πως αφέθηκα και διασκέδασα με την καρδιά μου εκείνο το βράδυ. Μια νέα φιλία ξεκίναγε και η θέληση να τα καταφέρω πήρε τη θέση της απογοήτευσης.
Μπορεί η ιστορία μου να σας φαίνεται αστεία αλλά να ξέρετε πως μια τόσο μικρή πράξη μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Μια πρόσκληση για ποτό, μια χείρα βοηθείας, μια πράξη αποδοχής. Κάντε το βήμα και αναζωπυρώστε την ελπίδα στον διπλανό σας ή ζητήστε τη για εσάς. Κανείς δεν είναι μόνος εκεί έξω!
Τηλέμαχος, (40), Προγραμματιστής Η/Υ.
Και το μότο του … «Μην διστάζεις, πάμε και ας αποτύχουμε!»
Photo by Pixabay
Τι ωραία!
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ : “Όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει σε μια κοινότητα ή δεν του χρειάζεται επειδή είναι αυτάρκης, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέρος της πόλης, και κατά συνέπεια είναι ή άγριο ζώο ή θεός.”, βλ. http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=324.
Αλλά κι ο τραγουδοποιός Δ. Σαββόπουλος “… των Ελλήνων οι Κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία…”. Δεν υπογραμμίζει την λέξη Ελλήνων αλλά Κοινότητες επειδή ιστορικά οι Έλληνες είχαν παράδοση στην “κοινωνία των σχέσεων”, κι όχι των “χρήσεων”… ανεξάρτητα αν ήταν φίλοι ή όχι εντός της Πόλεως (αρχαία Αθήνα), των Κοινών (Βυζάντιο) και Κοινοτήτων (τουρκοκρατία). Πάντως δεν ήταν εχθροί.
Να είσαι καλά Τηλέμαχε και πάντα με ανθρώπους να επιδιώκουμε το κατόρθωμα (!!!) της “κοινωνίας των σχέσεων”, δηλ. να συμμετέχουμε ενεργά στις σχέσεις μας, γιατί (ειδικά στον κάποτε ελληνικό πολιτισμό) δεν υπήρχαμε αν δεν σχετιζόμασταν… υπάρχω επειδή έχω σχέση με ανθρώπους, πριν από οτιδήποτε άλλο.
Αλλά ακόμα και στην γνώση (…της αλήθειας) στα Ελληνικά λέμε, “άσχετος” είναι αυτός… με την έννοια ότι δεν έχει μελετήσει σε βάθος, εμβαθύνει, στο θέμα επομένως δεν σχετίζεται με αυτό.
Φιλικά,
Θ.Σ.
Όταν αναζητάς κάτι πάντα θα το βρίσκεις το μόνο που παίζει ρόλο είναι η επιμονή!Μπράβο σου που βγήκες και άρπαξες την ευκαιρία για διασκέδαση.Με την κατάλληλη παρέα οι περιστασιακές δυσκολίες ξεπερνιούνται εύκολα. Ένα πολύ όμορφο κείμενο!
Πρέπει να πιστεύεις στην τύχη, να πιστεύεις οτι κάτι καλό μπορεί να συμβεί, ακόμα και όταν όλα φαίνονται μαύρα. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα από το να είσαι απογοητευμένος από τα μαθήματα. Και τότε μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά ένας νέος φίλος που να σε κάνει να θυμηθείς τις καλές μέρες.
Ένα κείμενο με δροσιά ελπίδας … σε ευχαριστω πολύ που εδωσες στη μερα μου εναν διαφορετικο αέρα.
Η παρέα βοηθάει πάντα σε αυτες τις περιπτώσεις… αν και το μεγαλυτερο ρόλο για εμενα παίζει το μυαλό … αν εκεί ανθίζουν αισιόδοξες σκέψεις τα όμορφα συναισθήματα θα περπατάνε παρέα τους.Και αν το μαθημα δε παει οπως θα ήθελες εσυ εδωσες τη δική σου μάχη και πρεπει να είσαι πολύ υπερηφανος γι αυτό.
Πάντα υποστήριζα ότι: «η πρώτη σκέψη είναι και η σωστή».Πολλες ήταν οι φορές που τα γεγονότα με έβαζαν σε διλήμματα αν τελικά ισχύει αυτή μου η αντίληψη. Όμως η τεραστια πιστη μου σε αυτό, τελικά μου το επιβεβαίωνε, έστω και την τελευταία στιγμή.
Όσο διάβαζα το ποικίλο σε συναισθήματα κείμενό σου, Τηλεμαχε,κάπου στη μεση ανέφερες ότι: «Μήπως να βγω λιγάκι να αλλάξω διάθεση;» , από το σημείο εκείνο ήμουν σίγουρη πλέον ότι όλα θα είχαν αίσιο τέλος. Είχες πιστη σε αυτό και η λύση ήταν δεδομένη.
Εύχομαι πάντα στο πρόσωπό σου να ζωγραφίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο με τη λύση κάθε τρικλοποδιάς, όπως δημιουργήθηκε και στο δικό μου πρόσωπο, φτάνοντας να διαβάζω το Μότο σου!