Δεν έχω σκοπό να ανεβάσω ένα μαύρο φόντο με ένα hashtag μόνο και μόνο για να το κάνω. Για αυτό το λόγο επέλεξα την συγκεκριμένη εικόνα, “με κέρδισε” ο τρόπος που εκφράζεται, ξέρεις…κάθε εικόνα εκφράζεται αλλιώς και κάθε άνθρωπος την αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Στερεότυπα, προκαταλήψεις, Ρατσισμός… ναι είναι τρεις διαφορετικές λέξεις, όμως η μια συνδέεται άρρηκτα με την άλλη, τι είναι λοιπόν ο Ρατσισμός;
Ένα στερεότυπο, που οδήγησε σιγά σιγά στην προκατάληψη και όλο αυτό το φαινόμενο κατέληξε στο Ρατσισμό.
Από τότε που ήμουν μικρό παιδί – μπορεί να ήμουν και 8 χρονών – όταν κάποιος μου έλεγε “Να τον προσέχεις αυτόν, είναι γκέι”, “Να την προσέχεις αυτήν, είναι από την Αλβανία”, “Να προσέχεις τους μελαμψούς, δεν ξέρεις από που κρατάει η σκούφια τους”, “Να προσέχεις πως ντύνεσαι, είσαι γυναίκα”, έκανα την ίδια εριστική ερώτηση: “Ναι, και;”.
Ο ρατσισμός αρχίζει από τέτοιες μικρές φράσεις οι οποίες ριζώνονται βαθιά μέσα στο μυαλό ενός μικρού παιδιού μεγαλώνοντας το με τον φόβο ότι ο διαφορετικός θέλει να τον βλάψει, η ακόμα χειρότερα με την πεποίθηση ότι ο ίδιος είναι ανώτερος. Πόσο λάθος;
Αλήθεια, έχω κουραστεί, έχω εξαντληθεί, νιώθω ντροπιασμένη, αηδιασμένη, απελπισμένη για όσα βλέπω να γίνονται στον πλανήτη. Μπορεί να συμβαίνουν χιλιόμετρα μακριά η ακόμα και δίπλα μου, αλλά δεν παύει να γίνονται ξανά και ξανά και ξανά. Το κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε “Μόνος μου δεν μπορώ να κάνω κάτι, πως θα αλλάξω εγώ τον κόσμο;” και όμως ρε φίλε, μπορείς. Δεν είσαι μόνος, είμαστε πολλοί και άμα κανείς εσύ το πρώτο βήμα, οι άλλοι θα ακολουθήσουν.
Να έχετε θάρρος και να πολεμάτε! Μην κάθεστε με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας τον κόσμο να αλλάξει μόνος του.
Γίνετε ικανοί, αντιδράστε, κάντε κάτι! ΕΜΕΙΣ είμαστε ο κόσμος και μόνο ΕΜΕΙΣ μπορούμε να τον αλλάξουμε.
Κάτι τελευταίο για να κλείσω, έχω γνωρίσει κάμποσους ανθρώπους στην μέχρι τώρα ζωή μου, και μερικοί από τους καλύτερους που ξέρω ήταν μελαμψοί, αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι, ομοφυλόφιλοι… Αλλά αν μπορούσα να τους χαρακτηρίσω όλους μαζί θα τους έδινα τον τίτλο ΆΝΘΡΩΠΟΙ, γιατί τον αξίζουν. (Ναι, εννοώ ότι το να είσαι άνθρωπος είναι τίτλος που μερικοί δεν αξίζουν ούτε καν να τον προφέρουν).
Ευτυχία Παντελάκη. Είμαι 18 χρονών, φέτος φοιτώ στην Τρίτη Λυκείου στο Πειραματικό Λύκειο Ηρακλείου στην Κρήτη και τα σχέδια μου για το μέλλον είναι να βοηθήσω στη μείωση της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και στο θέμα «στερεότυπα-προκαταλήψεις-ρατσισμός».
email: e.pantelaki@Outlook.com
Ο σύνδεσμος στον οποίο βρήκα την εικόνα:
https://www.libre.gr/wp-content/uploads/2020/06/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE3-2.png
Καλώς όρισες στον κόσμο των μεγάλων, λοιπόν. Στον ανελέητο κόσμο που μόνον από έναν εχθρό πρέπει οφείλει και μπορεί να μας προστατεύσει το σύμπαν, καθώς ένας μόνο εχθρός υπάρχει: Ο εαυτός μας. Για να σωθώ από αυτόν τον εαυτό προσευχήθηκα από καρδιάς στις δικές μου πανελλήνιες εξετάσεις πολλάαααα χρόνια πριν. Εισακούσθηκε η προσευχή. Μα με τον εαυτό χρόνια επίσης πολλά αντιπαλεύγω, αφού ακόμα του επιτρέπω να με βασανίζει. Θυμήσου η ελευθερία (ελεύθερη βούληση και δράση ) είναι ένα από τα ανθρώπινα δικαιώματα που όμως ΔΕΝ έχει κατακτηθεί ακόμα λόγω των διαφορετικών συνθηκών (και αντιλήψεων) που επικρατούν. Θυμήσου, κράτα γερά, υπερασπίσου, πρώτα εσένα από εσένα. Μετά τους γύρω και στο τέλος και τον πλανήτη ολόκληρο.
Θυμήσου να ζεις επίσης, κάθε μέρα και ώρα.
Ό,τι αποτέλεσμα και νάρθει, θάναι καλό και θα συμβαίνει για κάποιον ορθό λόγο.
Άλλωστε οι δρόμοι σε περιμένουν να τους ανοίξεις περισσότερο.
Με όλη μου την συμπάθεια η συνονόματη σου
Ευτυχία Κατσαρού
Δικηγόρος παρ Αρείω Πάγω
Ε Υ Γ Ε!!
Πριν από 25 χρόνια περίπου, οταν ξεκίνησα συνειδητά το ταξιδι μου στην αυτογνωσία, ζητησα από τον πνευματικό μου δάσκαλο να μου πει πώς θα βοηθήσω και πώς θα προσφέρω στον κόσμο.
Μπορείς να κάνεις πολλά, μου απάντησε, αλλά αυτό που πρέπει να κάνεις πρώτα από όλα είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου.
Θυμάμαι αυτή τη συμβουλή κάθε φορά που βλέπω γυναίκες (κυρίως) παγιδευμένες σε έναν αγώνα προσφοράς για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τους άλλους, ενώ ξεχνουν να δώσουν στον εαυτό τους την αγάπη, τη φροντίδα και την αναγνώριση που του αξίζει.
Φαίνεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι. Πολλές φορές χρειαζεται να το διεκδικήσεις. Και, αν δεν είσαι απόλυτα πεισμένη και αποφασισμένη οτι αξίζεις, δεν μπορείς να το κάνεις.
Σχετίζεται και αυτό με τα στερεότυπα για τη γυναικεία φύση και τα γυναικεία καθήκοντα.
Είμαι η Ελευθερία και μεγάλωσα σε μια σοσιαλιστική οικογένεια όμως αισθανόμουν την πίεση να σπουδάσω, να γίνω κάτι και μετά να επιδιώξω ένα πλούσιο γάμο. Κατάφερα να σπουδάσω και μετά άρχισα να ψάχνω για τον καλό γαμπρό…Όμως η αναζήτηση δεν κράτησε πολύ, γιατί μια μέρα είδα τον Αμπντούλ, μετανάστη από το Πακιστάν, και από την πρώτη στιγμή ήμουν σίγουρη ότι ήθελα μόνο αυτόν. Σύντομα αποκτήσαμε ένα υπέροχο παιδί και είμαστε πια μια μικρή οικογένεια. Όμως, όπως μου είχε πει παλιά ένας φίλος Αλβανός, οι άνθρωποι είναι ρατσιστές με όλους, με τους ξένους και ναι, είναι κυρίως ρατσιστές με τους φτωχούς. Όμως στο τέλος της μέρας, είμαι ευτυχισμένη που ακολούθησα την καρδιά μου και απέρριψα την ευκολία ενός “καλού” γάμου. Δεν συμβιβάστηκα, όσο δύσκολα και αν ήταν.
Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος γύρο μας αν δεν βαζαμε στους ανθρώπους ταμπέλες!! Αυτές τις ταμπέλες τις κουβαλάμε σε όλη μας την ζωη κ είναι τόσο δύσκολο να τις βγάλουμε απο πάνω μας!! Μπορούμε όμως να το αλλάξουμε αυτό γιατί όπως λένε το ένα χέρι αγγίζει το άλλο κ τα δυο το πρόσωπο!!!
(Πολύ ωραίο το κείμενό σου,μπράβο σου)
Γλυκό κορίτσι με συγκινείς με τις σκέψεις σου και το όραμά σου!!! Είμαι η Ευα . Παίρνω δύναμη με όσα γράφεις!!!
Πόσο συμφωνώ μαζί σου και σου αφιερώνω κατι απο τον Ρίτσο !!!
Οποιος γλυτωνει απο ενα δακρυ εναν ανθρωπο
υψωνει ενα μετρο
το μποι της ανθρωποτητας…
Σου εύχομαι καλο δρόμο στη ζωη σου χωρίς αγκάθια.
Υπέροχη Ευτυχία. Μα πάνω από όλα Ανθρωπος. Έθιξες προκαταληψεις, που είναι βαθιά ριζωμενες, και ορίζουν την ζωή μας, σε πολλές πλευρές της, ακόμα και ασυνείδητα. Εύστοχα τοποθετήθηκες στα θέματα αυτά, που αφορούν την ενσυναισθηση του ατόμου, την εκλογικευση, την Αγάπη προς τον συνανθρωπο.Το Φως. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, που ο φόβος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος σε όλα τα μέλη της. Φόβος για τη φτώχεια, όπως προαναφερθηκε,κάτι που ήθελε να κατευθύνει εμένα σε έναν γαμπρό γιατρό ή δικηγόρο και σε ένα μάτσο ακόμα πεποιθήσεις, αλλόκοτες, για τη ζωή μου. Είμαι πλέον 26 χρόνων, και επιτελω έναν αγώνα, απελευθερωσης, από αυτά τα δεσμά σε πολλούς τομείς. Καλή δύναμη σε όλους μας, εύχομαι.